Kurabiye ister misin?

Her harika hikayenin kendi sessiz kahramanları vardır. Argon masalında bunlardan biri küçük elf Toru'ydu.
 
O bölgelerdeki eski buz büyüsünün son koruyucusuydu. Akrabaları, atalarının zanaatını modası geçmiş buldukları için uzun zamandır sıcak ülkelere gittiler. Ve böylece bir buz mağarasında tek başına yaşıyordu, boşa harcanmamış tüm bakımını hiç gelmedikleri misafirler için kurabiye pişirmeye döküyordu.
 
Ve sonra bir gün, bir kar fırtınasının ulumasıyla, kasvetli Kar fısıltılarından oluşan bir sürüyle savaştığı kocaman bir köpek gördü. Karanlığın yaratıkları neredeyse onu alt etmişti ve bir şeyler yapılması gerekiyordu. Sonra uzun yıllardır ilk kez yalnız bir elfin kalbinde korku değil cesaret patlak verdi. Uzun yıllar boyunca tek konuğun gözlerinin önünde parçalanmasına izin veremezdi! Ağlayarak Toru ellerini salladı ve parmaklarından bir sihir akışı çıktı. Sonra havadan temiz buzdan yapılmış iki parlak şahin belirdi. Onlar Fısıldayanların üzerine düştüler ve onları kaçmaya çevirdiler.
 
Bitkin köpeğin yanına koşan elf, zeki gözlerinin içine baktı ve sordu: «Yardıma ihtiyacın var mı?" Argon sadece minnetle kuyruğunu salladı, bir kelime bile söyleyemedi. Sonra Tevrat onu mağarasına götürdü, onu sıcak çayla içtirdi, en iyi kurabiyeleriyle besledi. Sonra eşyalarını toplayıp hayatındaki en önemli yolculuğa çıktı — Elmas Kar Tanesini aramak için.